Nadat Elifsu klaar was met haar eerste kuur antibody’s was het nog wel heel erg de vraag of we haarwel mee mochten nemen naar ‘huis’.
De koorts die de laatste dagen op was getreden tijdens de therapie, verdween namelijk niet op de dag aan ontslag!
38.2 hoogst gemeten.
Ze oogde totaal niet als een ziek koorts kindje, dat zagen ze zelf ook wel maar ja koorts is koorts.
Het vermoeden bleef wel dat het van de CH 14-18 was (antibody’s)
Maar er werd ook meegedacht dat in het geval er wel een infectie was wij alsnog terug moesten komen.
Maar ik was het na 48 ziekenhuis echt wel zat, dag en nacht.
Overdag met een pijnlijke Elifsu, en s’nachts met de verpleging die wel heel erg vaak check-ups komen doen.
En zo zaten wij ook nog grenzend aan de Bali waar het s’nachts wel heel ‘gezellig’ kon zijn.
Na overleg met de dienstdoende oncoloog mochten we weg, mits de koorts zou oplopen tot 39 dan moesten we ons opnieuw melden.
Het is toch veel fijner om naar ‘huis’ te gaan om te herstellen, dan dat je nog even een nachtje extra moet blijven om te kijken hoe hoog de koorts oploopt.
De volgende ochtend was er geen koorts meer.
Maar het fabeltje dat je geen vodje mee naar huis neemt na de imuunotherapie, gaat er bij mij niet meer in.
Integendeel Elifsu heeft zeker een week nodig gehad om te herstellen.
Spugen, pijnlijk en super vermoeid is het gevolg van de therapie.
Haar eetlust was weer nul, en de voeding via de sonde kon ook niet op hoog niveau lopen.
Doordat Elifsu nog een kleine alles eter is naast de sondevoeding heb ik die alleen continue s’nachts lopen.
Maar dat werd nu moeilijk omdat ze zelf geen lust had, en ook de sondevoeding moeilijk kon verdragen.

Mijn Amerikaanse droom is in duigen gevallen!
Ik denk dat als ik zeg living the American dream heel veel vrouwen weten wat ik bedoel.
Je hebt zo’n groots idee bij Amerika, maar de gezegde niet alles is goud wat blinkt klopt hier wel!
Ik kende Amerika alleen maar van tv en films.
Maar als zo’n groot land niet eens mee doet aan recyclen, daar zakt mijn broek wel van af.
Als je hier naar een supermarkt gaat en je hebt een aardige kar aan boodschappen, worden alle boodschappen in markttasjes ingepakt dit houdt natuurlijk nooit, dus gaan er om die zakjes nog 3 dunne zakjes.
En zo kom je thuis met ontzettend veel plastic tassen.
Statiegeld op flessen hebben ze ook nog nooit van gehoord.
Dan nog maar niet te spreken over olie raffinaderijen die hier in Philadelphia gewoon aan de overkant van een woonwijk zijn gevestigd.
De houten huizen waar ik weinig van snap,aangezien er zoveel natuurrampen hier kunnen plaats vinden.
Zo heb ik deze week al 3 keer een sms alert gehad dat er in onze regio een Flood (overstroming) tornado plaats kon gaan vinden.
Het kan hier dagen achter elkaar pijpenstelen regen.
Dat je bij jezelf ook wel denkt dit kan niet goed gaan.
Ik snap nu ook dat het hier zo prachtig groen is, een en al bos en bomen
De Amerikanen zelf weten ook niet wat ze mee maken, het had volgens hun al lang zomer moeten zijn.
Voor ons niet erg Elifsu moet toch iedere straal zon vermijden ivm de roacutanne pillen die zij moet slikken tezamen met de imuunotherapie.
Mode??? Wat ben ik blij dat ik een Europeaan ben!!!
Maar al met al is mijn Amerikaanse droom stuk.
Geef mij maar mijn oude vertrouwde Amsterdam.
Uiteraard nadat Elifsu de therapie volledig en goed heeft verlopen.

Aankomende week zal zij weer starten en dit is een zware kuur meer hier over als het zover is.

Groetjes vanuit Philadelphia WestChester
Isabella.