We zijn 9 mei vroeg vertrokken naar Schiphol, om onze grote Amerika trip te verwerkelijken.
Met twee kleine kinderen is dat best wel wat!
Grote indruk maakte het wel op Elifsu.
Alle familie leden die er voor haar stonden, ze begreep echt niet waarom iedereen nou zo huilde!
Ik moest sterk blijven, al moet ik eerlijk zeggen dat ik mijn emoties al een ruime tijd kwijt ben.
Je word geleefd in dit ziekte proces, en je lichaam gaat op automatische piloot.
Je geest is zooo moe en je moet maar door en door.
Vaak vragen mensen zich af hoe doen ze dat nou? Mijn antwoord : ik weet het zelf ook niet.

De vliegreis was niet echt om over naar huis te schrijven!
8uurtjes vliegen in een niet al te nieuw vliegtuig, met aardig wat turbulentie
En waar geen koffie of thee werd geschonken vanwege geen warm water???
En waardoor onze jongste flesjes koude melk moest drinken!
Tja dan zijn die 8 lange uren opeens hele lange uren!

Aangekomen op Philadelphia airport, ging het een stuk makkelijker.
We moesten in eerste instantie in een lange rij staan met ‘alle paspoorten.’
Er was een dame van de beveiliging, die Elifsu een heel lief meisje vond.
Zoals ik al eerder vermelde, is het alleen de sonde nog die Elifsu als ziek beschrijft. (Haar haartjes zijn aan het terug groeien)
Nadat we een minuut of twee in de rij stonden kwam de dame terug en vroeg of we mee kwamen.
Ze bracht ons naar de crew poort en de invalide poort.
Dat was een verschil van één wachtende voor ons.
Er zat een hele begripvolle en zachtaardige dame achter de douane, helemaal niet moeilijk zoals ons eerder verteld werd.
Even naar Elifsu gekeken, ik vertelde dat ons visum verlengt moest worden voor een jaar, want je weet nooit of de behandeling meer tijd in beslag gaat nemen door tegenslag.
Waarna we naar een kamer mochten, en we na de vraag van ons bezoek een stempel voor een jaar in ons paspoort kregen.
Er werden vechtende jongeren binnengebracht met handboeien, en een oudere dame die haar verhaal volop deed!
Heel even een real American soap..

Aangekomen in ‘ons’ appartement in west chester, werd het Elifsu allemaal even te veel.
Elifsu wou naar haar eigen huis, en naar haar grote zus!
Die overigens later komt vanwege school.
De volgende dagen zijn we vooral zo ver mogelijk de buurt gaan bekennen.
Ik keek niet erg op van de gigantische supermarkten hier.
Ik ken dat uit Turkije.
Maar voor degene die daar geen idee van heeft het is giga groot.
Tv en internet aansluiting hadden we nog niet de eerste 5 dagen.
Nu is er iemand bezig met het aansluiten.

We hebben ook al een rondleiding in het CHOP Ziekenhuis gehad.
Wat was dit voor mij weer een wake-up call en zo confronterend
Doodzieke chemo kinderen en kale koppies.
Uit alle landen vandaan komen ze naar hier.
Ik hoor ook alleen maar van burgers hier, dat dit wereldwijd het beste kinderziekenhuis is.

Elifsu maakt het erg goed het is echt een kleine donderstraal aan het worden, rennen, goed eten, haartjes groeien, kleur op dr wangen.
Duidelijk geen chemo kindje.
Vrijdag a.s 17 mei hebben we de eerste afspraken een buikecho en een gesprek met Dr Marris onze nieuwe oncoloog.
En een gesprek met het anesthesie team.
Elifsu vraagt nu nog dagelijks om muizenmelk (narcosedrank)
Nadat ze de bestraling iedere dag kreeg onder narcose, heeft ze daar nog dagelijks om gevraagd..Elifsu buikpijn Elifsu muizenmelk!
Dat zet je toch wel aan het denken!
Verslaving aan narcose?

We houden jullie op de hoogte!
Isabella…